Zdradzał ją, ocaliła jego imię po tragicznej śmierci

Jadwiga Witkiewiczowa to jedna z największych muz Stanisława Ignacego Witkiewicza. Była jego żoną, modelką, a nade wszystko, dbała o jego interesy na arenie artystycznej Polski w okresie dwudziestolecia międzywojennego.

Urodziła się w sierpniu 1893 roku na Podolu. Była wnuczką malarza Juliusza Kossaka, wychowywała się w rodzinie znającej świat kultury i artystycznej bohemy. Witkacego poznała w 1922 w Zakopanem gdzie przebywała na kuracji. Niemal rok później wzięli ślub. Związek był burzliwy, a gdy do kłótni pomiędzy małżonkami dochodziło zbyt często, Jadwiga wyprowadziła się na stałe do warszawy w 1925 roku. Postanowiła jednak wspierać męża w jego artystycznych poczynaniach. Reprezentowała jego interesy w redakcjach czasopism, wprowadzała korekty w jego dziełach literackich, pilnowała wystaw jego dzieł malarskich. Była modelką swojego męża choć do dziś nie zachowało się wiele dzieł stworzonych przez małżonków. Pozowała mu nie tylko do portretów, ale też do zdjęć. Gdy wybuchła druga wojna światowa ukryła wiele z rękopisów Witkacego, przede wszystkim listów, które pisał do niej niemal codziennie przez wiele lat. Po II wojnie światowej przez kilkanaście lat nie miała środków do życia, żyła na skraju ubóstwa. Dopiero w 1961 roku za wstawiennictwem rzeźbiarza Franciszka Dunikowskiego otrzymała mieszkanie i rentę. Zmarła na nowotwór, pochowano ją na cmentarzu na Pęksowym Brzysku w Zakopanem. Na jej nagrobku znalazł się zapis „Ona ocaliła spuściznę literacką St. I. Witkiewicza z pożogi wojennej. Chwała jej za to”